“…Sonuçta gerçeklerin yarısı, sanmaların bütününe eş. Değil mi?..”

Bazı anlarım vardır: kendimle baş başa kalmaya korktuğum. Çünkü düşüncelerim var baştan ayağa düşman kesilmişçesine saldıran. Bir de durmaksızın onlara destek veren zihnim.

İçimde tutamadığım öylesine şeyler var ki… Üstelik dışarı öylesine çıkmak istiyorlar ki… Gözyaşları onlar için bir kaçış ya da tutunuş olabilir mi? Sahiden gözyaşları neyi tutar?

Ölüme doğru koşarken zamana teşekkür mü etmeli tüm yaralarımı kapattığı için? Yoksa lanet mi okumalıyım ölüme birkaç kaldığı için?

Kimimiz takılıp kalırız ördüğümüz bu iplerine arkasında. Kimimiz de tüm zarafetiyle bürünüverir bir kelebeğe, bir kanat çırpışıyla tüm güzellikleri serebilir önüne: varlığıyla…

Hiçbir düşüncenin akmadığını varsaydım. Zihnimin içine bir şey girmiyor ya da çıkmıyor. Böyle kalıyorum bir süre… Gözlerim kapalı ve de fırlayıp çıkmaya hazır bir ok gibi gergin. İşte o an başlıyor her şey.

Bembeyaz bir tuval düşün. Hayatın bu tuval olsun. Fırçalar kendine kattıkların; renklerse tanıdığın, biriktirdiğin insanlar olsun…

Ama her şeye rağmen tüm planlarımız, hareketlerimiz ona göre şekilleniyor. Onunla anlam kazanıp onunla değersizleşiyor.

İyi kötü dile gelen birçok şey var. Penceresi açılan odaya dağılan rüzgâr mesela dilinde bir şarkı ile: uuuwww…